چه افتخار بِشتِر از ای که خوم یه چوک بندرُم عاشقِ لُنگُ کَپَرُم لیحُ سُواسُ کُنگِرُم چه افتخار بِشتر از ای پوستُم سیان دلُم سفید دختُن و چوکُنُم نجیب، دنیا مثل ما اینَدی صدای جفتیُ و سازُ عود دُل -دُهُل- کَسِر توی خاک و گِلُن چاکه زَنُن کیکَنگ زَنُن یَک دل و جُن اَگَن گُلُم ای وای دل ای وایِ، وا دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم ای وای دل ای وایِ، بَ دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم دوری از خاکِ نجیبِ مردمش ندامتن روز چهارشنبه به دیریا زدِنِش سلامتِن هنوزم بندِری سادَن -ساده- بی دریغ، بی ادعا توی یَک کلام بگم جلوۀ لبخند خدا خاک پاکش سُرمۀ چشمُنُمِن تا بِمِرُم با غرور غار -فریاد- اَزَنُم نخلِ بلند بَندِرُم هر جا رفتُم هر جا اُم‌دی -دیدم- هیچ جا بندِرُم نَبُو ای خدا سایۀ بَندِر از سَرِ ما کم نَبو صدای جفتیُ و سازُ عود دُل -دُهُل- کَسِر توی خاک و گِلُن چاکه زَنُن کیکَنگ زَنُن یَک دل و جُن اَگَن گُلُم ای وای دل ای وایِ، وا دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم ای وای دل ای وایِ، بَ دِلُم، جانی -جانِ- دل مَشکَن تو دِلُم